ستاره هاى آسمون دل من

دختر كوچولوي من با رسيدن سرماى زمستون انگارى كلمه سازيش بهتر شده كه دايى موسن حالا ديگه دايى حسين شده،اينا كن گفتنش مثل همه آدما نگاه كن شده،دخترك مامان ميره پيش مانى كوچولو وايميسه ميگه حواسش هستم بهش اساب باسى ميدم(مواظبشم بهش اسباب بازى ميدم)،اينم بگم ديگه مثل قديما با زهرا كوچولو نميسازه و بعد ده دقيقه جيغشونه كه در مياد أعصاب بزرگترها از كاراشون سر مياد...دخترك كوچولوى من ديگه اونقدرام كوچيك نيست ميره خطخطياشو رو ديوار نشونم ميده و ميگه ماماني بِبَشيد ديوارامونو نقاشى كشيدم...تا مامانشو كز كرده و غمگين ميبينه ميگه سمانه عسيسَم نالاحت نباشيها بابا خولسُت رفته پيش خدا بِش ميگم فردا بياد....از همينه كه عاشقشم كه قربون حرف زدنش كه كلمه ميگه ...